ارضت دیار عشق و ایمان است
آفتابش همیشه تابان است
سرسبز و آباد و پر از برکت
یک قطعه از فردوس ایران است
باد آب سرد و، قلقلی دارد
از نینوایش، آب، جوشان است
جنگل با طراوتی دارد
در تمام فصول خندان است
چشم دنیا ز دیدن ارضت
مات و مبهوت ماند و حیران است
مردمی پاک و مهربان دارد
لب آنها همیشه خندان است
سرزمینی سراسر احساس است
مهد فرهنگ و علم و احسان است
مهدوی از سلاله ی سادات
نور سبزی در این شبستان است
قوم آهنگری در این بستان
نوگلی از تبار نیکان است
در دلش خاندان مخدومی
اسوه ای از نژاد خوبان است
تا که نام مظفری آید
صحبت از عاشقان و پاکان است
می نویسم کلام آخر را
ارضتم هدیه ای ز یزدان است
#محمدحسن_پاکنام
۹ خرداد ۹۶